Al meteen bij aankomst op het perron laat Harmen er geen twijfel over bestaan wat hij van het resultaat vindt: “Wow, ik word nog steeds overweldigd als ik het zo zie!” Tegen de mannen die aan het werk zijn: “Jee, wat gaan jullie snel, zeg!” Het is inderdaad opmerkelijk hoe snel het aanbrengen van het werk vordert. Helemaal wanneer je bedenkt dat elke tegel uit verschillende onderdelen bestaat en in feite als een puzzel in elkaar gepast moet worden.

Vijf vides

De mannen zijn twee weken geleden begonnen aan de noordkant van het perron en werken zich op naar de zuidzijde. Op het moment van het interview zijn ze bijna aangekomen bij de grote, gedetailleerde voorstelling bij de middelste vide op het perron. Er zijn vijf vides, openingen waar de vaste trappen en roltrappen op het perron uitkomen. De tegels met de voorstellingen van vogels, hun omgeving en hun verhalen liggen rondom en tussen de vides. In totaal beslaat het werk zo’n 130 meter.

Gevoegd en geveegd

We mogen bij hoge uitzondering over de pas gelegde tegels lopen om een paar mooie foto’s te maken – zolang we maar uitkijken alleen op die tegels te stappen die al gevoegd en geveegd zijn. Het biedt Harmen de kans om overal details aan te wijzen en van commentaar te voorzien. “Omdat het werk zo groot is en onderbroken wordt door de vides, kan de reiziger het werk niet in één keer overzien. Hij staat als het ware midden in het grafische landschap.”

Een reis, een verhaal of een beeld

De vloertekening herhaalt zich nergens en verandert van sfeer en oriëntatie wanneer je verder loopt. Wie het hele perron afloopt, kan verwijzingen naar het noorden en het zuiden en de reis van de trekvogels ontdekken. Meer richting het midden vinden we de verhalen van vogels die in het rietland rondom station Noord voorkomen. Maar wie alleen willekeurig waar in- of uitstapt, krijgt ook een beeld mee dat tot nadenken stemt, inspireert of een glimlach ontlokt.

Wisselende perspectieven

Naast de geografische noord-zuidoriëntatie met het noorderlicht en ijskristallen aan de ene, en de trekvogels uit Afrika aan de andere kant, herbergt het kunstwerk ook een mix van verschillende perspectieven. Harmen: “Aan de buitenranden zie je het landschap zoals een trekvogel, die hoog over vliegt, die ziet. In het midden heb ik ingezoomd zoals een roofvogel of een vogelaar met de verrekijker dat doet.” Het schaalniveau van de voorstellingen wisselt daardoor enorm: van hele kustlijnen op grote afstand tot donsveertjes zoals je die door een vergrootglas ziet. Harmen: “Maar steeds in verhouding tot de omgeving waar je doorheen loopt.”

De menselijke maat

Maar naast de omzwervingen van vogels, de reis door de verschillende landschappen en de mix van perspectieven is ook het menselijk perspectief in het werk verwerkt. Harmen trekt een parallel tussen de mensen die het station zullen bevolken en de verschillende vogelsoorten die rondom station Noord voorkomen. “Ik heb het idee dat we de reizigers kunnen indelen in lokale bewoners, forenzen en toeristen, doorgetrokken naar de wereld van de vogels. Die kun je indelen in vogels die wonen en broeden in de omliggende rietlanden, trekvogels die jaarlijks komen en gaan en vogels die je slechts af en toe hier ziet. Daarnaast speelt ook de manier waarop wij met vogels omgaan en hoe wij naar vogels kijken een grote rol in het werk. Een voorbeeld? Nou, de afbeelding van de verrekijker van de vogelaar bijvoorbeeld, of de gebraden gans. En er zit nog veel meer in, maar dat mag iedereen straks zelf komen ontdekken.”